به گزارش روابط عمومی دانشگاه سوره، به نقل از معاونت پژوهشی دانشگاه_ همایش ملی آینده پژوهی، آموزش عالی و توسعه پایدار، نهمین پیش‌نشست تخصصی خود را تحت عنوان «مطالعه ای بر امکان تئاتریت در آپارتمان‌ها/ خانه‌ها مقدمه‌ای بر رویکرد‌های نوین آموزش آکادمیک تئاتر در عصر کرونا‌»، به همت گروه تئاتر دانشکده هنر دانشگاه سوره و با همکاری معاونت پژوهشی، روز چهارشنبه ۲۶ آبان ماه از ساعت ۱۹ الی ۲۰:۳۰ به صورت مجازی در سامانه سیباد دانشگاه سوره برگزار کرد.  

استاد شکوفه ماسوری، عضو هیأت علمی دانشکده هنر دانشگاه سوره، و استاد بهنام نوایی در جایگاه سخنران و دکتر امیررضا نوری پرتو به عنوان دبیر و میزبان در این جلسه حضور داشتند .

در شروع این نشست دکتر نوری پرتو ضمن عرض خوش آمدگویی به تمامی حضار در جلسه، به مفید بودن موضوع این نشست در دوران کرونا اشاره داشت و معتقد بود این شکل از تئاتر یعنی تئاتریت خانگی کمک شایانی به دوام تئاتر در دوران کرونا کرده است .

سپس دکتر مهران هوشیار، دبیر علمی  و طراح این همایش، در باب اهداف همایش آینده پژوهی و پیش‌نشست‌ها مطالبی را یادآور شدند، و موفقیت این مجموعه را دستاورد مفید فایده برای دانشگاه سوره و دانشجویان دانستند، که در آینده این کوشش‌ها راهی برای پیشیرد اهداف علمی دانشگاه شود.

در ادامه این جلسه دکتر شکوفه ماسوری به عنوان اولین سخنران، در خصوص سابقه شکل‌گیری تجربه ای نو در زمینه تئاتر یعنی تئاتریت خانگی در کرونا اذعان داشتند:

سابقه شکل‌گیری این عنوان، بعد از یک ترم از شروع کرونا بود که تمام رویدادهای حضوری کنسل شده بودند که یک فکر و ایده اولیه به ذهن من خطور کرد. زیرا امکان حضور همکاری در دانشگاه میسر نبود ولی در مقابل نیز باید شکل تئاتر حفظ می‌شد. با بیان این طرح، با دالان‌های دشواری از طرف دانشجوها و دیگر عوامل رو به رو شدیم، ولیکن در زمانی که تمامی فعالیت‌های نمایشی به حد صفر در آموزش و اجرا  رسیده بود و اکثریت خانه نشینی را برگزیده بودند، این طرح اولیه و فرآیند آن، پله صعودی در جهت پیشرفت آموزش قرار گرفت. تئاتریت خانگی به سادگی به عمل نرسید و فرآیند سرانجام منجر به تولیدات مثمره ثمری شد که درسیستم آکادمیک ایران منحصر به فرد دانسته شود.

تئاتر یک نهاد سیاسی و اجتماعی است

در ادامه جلسه دکتر نوایی، ضمن تأیید گفته‌های دکتر ماسوری، به دو بحث «منزله یک اجرا» و خود «اجرا» پرداخت و خاطر نشان کرد:

در قسمت اول بحث، من با مقدمه‌ای به نام اهمیت مطالعات اجرا در چرخش اجرا آغاز می‌کنم، که چرخش اجرا را محصول تلاش‌های مرتبط با تمام علومی می‌دانند که جهان را درجایگاه یک اجرا در نظر می‌گیرند و به اجرا این امکان را می‌دهد که همه از آن متأثر شوند و در جستجوی پیشینه تاریخی نیز باشند. از منظر جامعه شناسی، سوژه‌ی پژوهشگر اهمیت دارد؛ یک جامعه شناس می‌تواند با منزله اجرا  و دیدن محصولات درخشان، جامعه را توسط گفتمان تئاتری تحلیل کند. مسئله خود اجرا نیز همان طور که از نامش پیدا است، تمرکزش تنها بر اجرای کار است و این مورد متذکر کسانی است که تئاتر را فقط  در یک مکان مرسوم و مختص یک قشر خاص می‌دانند .

نوایی یاد آور شد: ولی در قرن ۲۰ ضرورتی شکل گرفت که اصول قدیمی را در هم شکست و دیگر تئاتر قشر و مکان ثابت نداشت و موجب اتحاد نوین میان تماشگر و بازیگران شد. تئاتر یک نهاد سیاسی و اجتماعی است که گروه های تئاتر باید عُدول و عبور از سالن‌های مختلف را بلد باشند. همچنین از قشربندی‌ها خلاص و تماشاگران را خود خلق کند؛ که همین ارتباط‌ها اتصالی بین ارتباط و خلق اجراهای نوین است.

در ادامه نشست، ماسوری در باب روند نسبتاً دشوار این مسیر اضافه کرد:

در روانشناسی یک رویدادی به نام بزنگاه دالان‌ها است که برای این که بزنگاه ساخته شود باید دائما از دالان‌های متصل عبور و به سمت جلو حرکت کرد.  این دشواری‌ها باعث تشکیل دالان و مجاورت با آن باعث شکل گیری هدف خواهد شد.

ماسوری متذکر شد: تشکیل کلاس در این ایام یک تجربه جدید بوده و هست. واقعیت این است که مقاومت دربرابر تغییر دائمی است. سرانجام تلاش‌های مداوم و قدم‌های کوچک منجر به شکل گیری خلاقیت در آموزش تئاتر  در دوران کرونا شد و در نتیجه انعکاس آن در دالان‌ها صورت گرفت و متمرکز بر اعتبار بخشی تئاتریت شد. در نهایت دانشجویان خود به عنوان تولید کننده منجر به اتفاق بزرگی در فعالیت تئاتر ایران در دوران کرونا شدند و این بزنگاهی قابل ثبت در تاریخ ما بوده است.

 در بخش آخر این نشست، دکتر نوابی ضمن تأیید گفته‌های دکتر ماسوری، درباره‌ی رویکرد پدیداری و نشانه‌ای  افزود:

منزله اجرا تبدیل به خود اجرا شده است که ما را سوار بر یک وسیله‌ای می کند که در زمان، سفر جادویی می‌کند. دو مشخصه مهم برای خلق اجرا وجود دارد، یکی از آن رویکرد پدیداری است که بر روی کیفیت‌های منحصر به فرد و جزئیات آن دلالت می‌کند. وقتی صحبت از کیفیت می‌شود، انتخاب آگاهانه را  تبدیل به یک رویکرد مثمره ثمر می‌کند و تمرکز برخلق معنا نکته مهم آن است. دیگر رویکرد، نشانه‌ای است که متمرکز بر تمام نشانه‌های اجرا و فهم آن است .

 در یک مواردی به سمت پدیداری و در موارد دیگر به سمت نشانه‌ها می‌رویم که حتماً انتخاب آگاهانه آن شرط است که جریان مثمره ثمر شود. اگر دانشجو  با آگاهی به سمت این دو رویکرد مذکور برود، اجراهای بی‌نظیری ثبت خواهد کرد. کرونا شکل عجیبی از آموزش را در جهان کاشت که ما باید برداشت درستی داشته باشیم تا منجر به اجراهای مبین و منحصربه فردی در زمینه تئاتر شود.