این جمله معروف که می‌گوید: آدمیزاد باید دنبال علاقه‌اش برود را همه ما شنیده‌ایم و احتمالاً بعضی‌ها به آن عمل کرده‌ایم. داشتن علاقه فردی اولین قدم برای عبور از دروازه موفقیت است و آدم‌های موفق این ویژگی را به‌خوبی می‌شناسند، برای آن بسیار کوشیده‌اند و در مقاطعی آن را با چاشنی هنر و خلاقیت آمیخته‌اند. «محمدحسین دماوندی» دانش‌آموخته دانشگاه سوره نیز یکی از آن‌هاست. او سال 1395 وارد دانشگاه سوره شد و علاقه‌مندی‌اش را در وادی هنر بسط و گسترش داد تا جایی که امروز تجارب ارزشمندی کسب کرده و در جشنواره‌های فیلم‌سازی خوش درخشیده است. با او به همین بهانه گفت‌وگو کردیم.
وقتی با فیلم‌سازها صحبت می‌کنیم هرکدام قصه جالب و متفاوتی دارند. ولی در یک کلمه بین همه آنها اشتراک نظر وجود دارد و آن علاقه است. داستان فیلم‌سازی شما چگونه آغاز شد؟
زندگی من از سن خیلی کم با هنر گره‌خورده بود ولی نه فیلم‌سازی بلکه موسیقی؛ من در دانشگاه سوره اجراهای زنده بسیار زیادی داشتم و اکثر اوقات با پیانوهای دانشگاه تمرین نوازندگی می‌کردم. روزی یکی از بچه‌ها به من پیشنهاد آهنگسازی برای فیلمی را داد. من علی‌رغم اینکه بلد نبودم قبول کردم و این شانس را به خودم دادم و گفتم هر طور شده باید آهنگ را با کمک دوستان موزیسینم بسازم و به این بهانه در فضای حرفه‌ای سینما حضور پیدا کنم. پس‌ازآن سعی کردم توانمندهای موسیقی خود را بالا ببرم. این شد که دوباره به کمک دوستان برای چندین فیلم مختلف موسیقی ساختیم.
موسیقی باعث درگیری بیشتر من با سینما شد و من هرروز فیلم‌های بیشتر و بهتری را می‌دیدم تا اینکه یک روز احساس کردم چقدر یک کارگردان بهانه و هدف برای نشان دادن سوژه دارد و چگونه فیلم‌ها می‌توانند روی انسان‌ها تأثیرگذار و ماندگار شوند. در حقیقت همه ما انسان‌ها به دنبال جاودانگی هستیم و به نظرم جاودانگی درگرو کمک به انسان‌هاست و یک کارگردان با ساخت فیلم خوب به مردم آگاهی زیادی می‌دهد و می‌تواند بدون محدودیت زمانی جاودانگی را تضمین کند. به این صورت علاقه من به فیلم‌سازی نیز شکل گرفت.
آیا علاقه‌مندی و کشف استعداد فردی در یک موضوع بر تحصیلات دانشگاهی اولویت دارد؟
به نظرم خیلی اهمیتی ندارد در چه رشته‌ای تحصیل‌کرده باشیم. مهم این است که به چه علاقه داریم و برای چه تلاش می‌کنیم. ما در دانشگاه سوره فارغ از اینکه در چه رشته یا مقطعی تحصیل می‌کنیم به هم کمک می‌کردیم آن‌هم بدون هیچ انتظار یا چشم داشتنی؛ هدف این بود که موفقیت دوستانمان را ببینیم و لذت ببریم. البته این کاملاً طبیعی است که در مقطع کارشناسی برخی افراد به دلیل عدم خودشناسی کامل و آگاهی از رشته‌ها، یک‌رشته را انتخاب می‌کنند ولی بعدها از مسیر دیگری ادامه می‌دهند. خوشبختانه در دانشگاه سوره حداقل در آن زمان‌که من تحصیل می‌کردم هیچ‌وقت رشته تحصیلی ملاک همکاری بچه‌ها باهم نبود.
از چه مشوق‌هایی برای رسیدن به اهدافتان سود می‌بردید؟
همیشه موقع شروع یک کار شاید افراد زیادی با شما هم‌نظر نباشند ولی وقتی فقط چند قدم در جهت درست برداشته می‌شود همه از شما حمایت خواهند کرد. مهم‌ترین مسئله این است که در قدم اول از خودتان حمایت کنید و اعتمادبه‌نفس داشته باشید. این اصلی‌ترین مشوق برای من بود. البته ناگفته نماند برادرم اولین کسی بود که همیشه به من اعتماد می‌کرد؛ ازاین‌رو می‌توانم او را دومین مشوقم بدانم.
در مسیری که پشت سر گذاشته‌اید با چه چالش‌هایی روبه‌رو شدید؟
تمام مسیر برای من با سختی و چالش‌های مختلفی همراه بود، از نداشتن پیانو و یادگرفتن ساز با دفتر نقاشی گرفته تا کنکور ارشد دادن در بیمارستان آن‌هم با بیماری کرونا. جالب اینکه قبل از شروع فعالیت حرفه‌ای و آهنگسازی برای فیلم، کارهایی نظیر هنروری، دستیار تدارکات و کارگری صحنه را تجربه کرده بودم.
هیچ‌وقت یادم نمی‌رود روزهایی را که باید ساعت پنج صبح از خواب بیدار می‌شدم و تا ایستگاه BRT پیاده می‌رفتم. سپس خودم را به میدان آزادی می‌رساندم و ازآنجا تا شهرک سینمایی می‌دویدم تا هشت صبح به‌عنوان دستیار ششم لباس در یک سریال سر صحنه باشم. آنجا در زمستان با آب سرد لباس بازیگرها را می‌شستم و کارهای این‌چنینی انجام می‌دادم و بعد از 14 ساعت آفیش دوباره تا میدان آزادی می‌دویدم و با BRT به خانه برمی‌گشتم.
اولین فیلم شما چگونه متولد شد؟
فیلم «خرناس» اولین فیلم رسمی من بود که با موضوع زندگی سالمندان ساخته شد و در اولین حضورش در جشنواره‌ها، توانست جایزه کسب کند و خوشبختانه این مسیر همچنان ادامه دارد. اکثر عوامل این فیلم از دانشجویان دانشگاه هنر تهران و دانشگاه سوره هستند.
به جشنواره‌ها اشاره کردید. دلیل موفقیت اولین فیلم خود را در چه می‌بینید؟
به نظرم دلیل اصلی موفقیت این فیلم خلاقیت، کارگردانی، قاب‌بندی، دکوپاژ و ریتم خاص فیلم است.
هزینه ساخت فیلم از کجا آمد. اسپانسر داشتید یا با هزینه شخصی مخارج ساخت فیلم را تأمین کردید؟
نه اصلاً. واقعاً سرمایه خاصی نداشتم. خوشحالم که دوستان خیلی خوبی دارم که کمک کردند تا بتوانم اولین کارم را بسازم. من همیشه سعی کردم آن کاری را که بلد هستم و در توانم است را بدون انتظار مالی برای دوستانم انجام دهم. وقتی هم که قرار شد فیلم خودم را بسازم همان دوستان دست‌به‌دست هم دادند و کنار من ایستادند. پدر من باافتخار بازنشسته ارتش هستند و من هیچ انتظاری از ایشان نداشتم. من برای آن‌که اولین فیلم خودم را بسازم به ترس‌هایم غلبه کردم و تمام سختی‌ها و ریسک‌ها را به جان خریدم. من معتقدم که باید تجربه کرد حتی اگر به قیمت کار بدون کیفیت. واقعاً با کمترین امکانات و هزینه می‌توان تجربه‌های ارزشمندی به دست آورد. در همین فیلم خرناس من نگران کوچک‌ترین هزینه‌ها مثل ناهار عوامل بودم که خوشبختانه به کمک خانواده آن را در منزل درست می‌کردیم و به سر صحنه می‌آوردیم.
خرناس تاکنون چه جوایزی کسب کرده است؟
فیلم خرناس در اولین حضورش در جشنواره‌های ملی، تندیس دومین فیلم جشنواره ملی آوینی را کسب کرد. جشنواره ملی آوینی یک جشنواره فرهنگی، هنری بود که در اولین دوره به میزبانی دانشگاه هنر تهران برگزار شد و فیلم خرناس در بخش هنری فیلم کوتاه توانست رتبه دوم را کسب کند.
آیا پروژه جدید فیلم‌سازی دارید؟
بله؛ من سه فیلم کوتاه دیگر دارم که یکی از آنها یعنی فیلم کوتاه «وافرست» را به بهانه حضورش در جشنواره فیلم ۱۰۰ رسانه‌ای کردم. نویسنده و تدوینگر این فیلم احسان خانی گلستان، فیلم‌بردار آرمین بهارلویی و صدابردار پیام علیجانی از دوستان درجه‌یک من در دانشگاه سوره هستند.
البته یک مستند هم اخیراً از مردم خوب زاهدان ساختم که روایت یک سفر به شهر زاهدان و روستای کلپورگان بود که از شبکه چهار سیما پخش شد. این مستند به شیوه ۷هزار ساله ساخت سفال اشاره می‌کند که به شکل سینه‌به‌سینه به نسل حاضر روستای کلپورگان منتقل‌شده است.
دو فیلم دیگر «بیسو» و «وانموده» هستند که مشغول آماده‌سازی آنها برای حضور در جشنواره‌های داخلی و خارجی هستیم. البته در این دو فیلم هم رفقای خوب من از دانشگاه سوره و دانشگاه هنر تهران به‌عنوان عوامل اصلی حضور دارند.
در پایان چه سخنی با علاقه‌مندان فیلم‌سازی دارید؟
از همه دوستانم می‌خواهم که به هم اعتماد کنند و دست یکدیگر را بگیرند تا بتوانند فیلم‌های مستقل بسازند و با هنرشان به مردم کشور خدمت کرده و حرف و نظرشان را بدون کم و کاستی بیان کنند. امیدوارم همه فیلم‌سازان مستقل به‌ویژه دوستان خوبم در دانشگاه سوره در مسیری که آغاز کرده‌اند بدرخشند.
نظر خود را بنویسید