به گزارش روابط عمومی دانشگاه سوره، به نقل از معاونت پژوهشی دانشگاه، چهارمین نشست از سلسله نشست‌های سمپوزیوم سینمای ملی با عنوان «سینمای ملی؛ چشم‌انداز آینده» به همت دانشکده هنر دانشگاه سوره و با همکاری معاونت پژوهشی، روز دوشنبه 24 آبان ماه 1400 از ساعت 16:30 الی 18:30 به صورت مجازی در سامانه‌ی سیباد دانشگاه سوره برگزار شد.
در این نشست دکتر حبیب احمد زاده، استادیار دانشگاه هنر تهران به عنوان مدعو علمی؛ آقای منوچهر شاهسواری، مدیرعامل خانه سینما و تهیه کننده به عنوان مدعو حرفه‌ای؛ دکتر عبدالحسین لاله، رئیس پژوهشگاه فرهنگ و هنر به عنوان مسئول فرهنگی و دکتر فرشاد عسگری کیا به عنوان دبیر نشست حضور داشتند.
در ابتدای جلسه دکتر عسگری‌کیا ضمن خوش آمدگویی به حاضرین در جلسه به معرفی مدعوین پرداخت. پس از آن از عوامل و برگزارکنندگان سمپوزیوم، شورای تخصصی سینمای دانشگاه سوره، رئیس و معاون دانشکده هنر تشکر کرد. برای آغاز سخن در باب چشم‌انداز فرا ملی برای سینمای ایران از آقای شاهسواری به عنوان اولین سخنران تقاضا شد تا نظرات خود را ارائه کنند. شاهسواری سخن خود را اینطور شروع کرد: زمانی که از سینما صحبت می‌کنیم در واقع از هنر، زبان، خرده فرهنگ‌ها و تاریخ یک ملت صحبت می‌کنیم. سینمای ملی از تحقیر مخاطب پرهیز می‌کند. اثر سینمایی که مخاطب در آن تحقیر شود یک اثر ملی نیست. سینما همراه با مخاطب و در ارتباط با مخاطب است که معنا پیدا می‌کند و جدای از آن معنایش کاهش پیدا خواهد کرد. سینمای ملی اجازه‌ی تحقیر هیچ بخشی از مقدرات تاریخی و فرهنگی را ندارد و از طرفی اجازه‌ی نقد جدی را دارد؛ این تعادل بین نقد و تحقیر نیازمند یک سیستم مدیریتی سینماست و بیرون از صنعت سینما قابل کنترل نیست. هر نوع تحقیری از جمله جسمانی، جنسیتی، فرهنگی و زبانی مانع شکل‌گیری سینمای ملی می‌شود و اگر بتوان یک مفهوم عمومی را عرضه کنیم در واقع یک سینمای ملی را خلق کرده‌ایم.
شاهسواری صحبت را اینگونه ادامه داد که ما نیازمند صنعت سینما هستیم تا حاشیه‌نشین جهان نباشیم. اگر صنعت سینما فعال باشد، یعنی در تغییر تاریخ معاصر نقش داشته‌ایم. زمانی که از تحقیر حرف می‌زنیم در اصل از فرهنگ و تمدن وسیع ایرانی صحبت می‌کنیم. منطقه‌ی وسیعی در این نقطه از عالم تابع محوریت فرهنگی و تمدنی ایرانی هستند و زمانی که ما هویت خود را تحقیر کنیم چطور می‌توانیم در این جنگ نابرابر رسانه‌ای پیروز باشیم. پس بهتر است اول خود را باور داشته باشیم و خود را در این میدان احساس کنیم.
در بخش دوم نشست دکتر لاله از بحث آینده نگری و چشم انداز آینده که موضوع جلسه نیز بود شروع به صحبت کرد. لاله بین آینده نگری و آینده‌گرایی تفکیک قائل شد. به این دلیل که باید امروز را در نظر گرفت و مشکلات را امروز حل کرد. معنای دیگر آینده‌نگری، تدبیر آینده است و این تدبیر زمانی استفاده می‌شود که یک جهان ناشناخته رو به روی ما باشد. سینما خود ذاتاً آینده‌نگر و تخیلی است. سینما مخاطبش را به زمان آینده یا گذشته‌ی دور می‌برد و این اعجاز سینماست. اینکه چطور به حیات خود ادامه می‌دهد بسیار به خود سینما بستگی دارد. همان‌طور که جهان در حال دگرگونی و تغییر است در سینما نیز دیجیتال، فیزیک را حذف می‌کند و در حال گذار و دگرگونی است؛ پس باید بدانیم انتظارمان از سینما چه چیزی است.
دکتر لاله در ادامه افزود: در ابتدای فعالیت سینما آن را هنر، سپس محصولی هنری و صنعتی دانستند. با گذشت زمان ارتباطات هنری جزئی از آن شد و در حال حاضر سینما یک هنرِ صنعتیِ ارتباطاتیِ اکونومیکیِ سیاسی است. این تغییرات و سرعت دگرگونی باعث می‌شود در آینده یک ماهیت جدید اقتصادی داشته باشد.
دکتر حبیب احمدزاده به عنوان سومین سخنران از تعبیر فرهنگی و اسلامی سینمای ایران سخن گفت. به عنوان مثال ما از مفاهیم فرهنگی و اسلامی به عنوان یک امر کلی نمی‌توانیم استفاده کنیم. به این دلیل که خیلی از اصول و تعابیر، مورد توجه گروهی از افراد جامعه هست در حالی که بخش دیگر آن را قبول ندارند. به سینمای ملی ایران، بخشی با عنوان اسلامی اضافه شده. زمانی که تعریف درست و کلی از موضوعاتی مثل شهادت نداشته باشیم پس نمی‌توان آن را به درستی به دیگران نشان داد. هر موضوع دیگری را می‌توان مثال زد. دلیل اصلی نبود این تفکر درست، نداشتن مانیفست صحیح از آن است. اگر چهارچوب‌های درست هر امر مشخص نشود باعث سوء‌برداشت و به دنبال آن عدم پذیرش خواهد شد.
در بخش پایانی به سؤالات دانشجویان و علاقه‌مندان پاسخ داده شد.
نظر خود را بنویسید