به گزارش روابط عمومی دانشگاه سوره، به نقل از معاونت پژوهشی دانشگاه_ به مناسبت برگزاری چهلمین جشنواره‌ی فیلم فجر، وبینار تخصصی «دانش آکادمیک و سینمای معاصر» به کوشش دانشکده‌ی هنر و همکاری معاونت پژوهشی سوره، روز دوشنبه مورخ ۱۸ بهمن‌ماه ۱۴۰۰ از ساعت ۱۳ الی ۱۴ به صورت مجازی برگزار شد.
در این نشست دکتر سیدعلی روحانی، به عنوان سخنران و دکتر کاظم نظری در جایگاه دبیر علمی نشست حضور داشتند.
در ابتدا دکتر نظری ضمن تبریک دهه‌ی فجر و خوش‌آمد گویی به حاضرین به معرفی موضوع جلسه پرداخت و از دکتر روحانی خواست تا نظرات خود مطرح کند.
دکتر روحانی این‌طور آغاز کرد که به هر حال سینما، حتی در غرب که محل شکل‌گیری آن است از ابتدا صاحب آکادمی نبوده و با ورود آکادمی ما در قلمرو و میدان هنر با سرمایه جدیدی آشنا شدیم. طبیعی است که این نیروی تازه با رقابت و مخالفت گروه رقیب مواجه شده و با طرح مباحثی مثل هنر آموزش پذیر نیست که برگرفته از افکار و مباحث رمانتیک‌ها است همراه شد. در ایران هم به همین شکل بوده و بحران آکادمیک خودبه‌خود به بحران دانش تبدیل شد؛ یعنی علی‌رغم دستاورد و افتخارات، سینما از بی‌دانشی رنج می‌برد.
وی تصریح کرد: در سینمای کشورهایی مثل هند و مکزیک سینماگران مؤلف از سایر نقاط دنیا علوم لازم را وارد سینما کردند و باعث پیشرفت آن شدند؛ اما در ایران این امکان هم وجود نداشته و تنها در دهه‌ی ۵۰ شمسی وجود افرادی مثل علی حاتمی، فریدون گُله و داریوش مهرجویی که تحصیلات آکادمیک داشتند باعث افزایش نقش تحصیل آکادمیک در تولیدات سینما شد. امروزه فقدان نیروهای کارآمد و حرفه‌ای بیشتر نمایان است زیرا وضعیت حال حاضر توانایی برآورده کردن نیاز جهانی را ندارد.
روحانی متذکر شد که بسیاری از سینماگران به این آگاهی رسیده‌اند که بدون آموزش آکادمیک و دانش فنی نمی‌توان پیش رفت. آن چیزی که در نهایت باعث تداوم و حیات سیستم می‌شود بازتولید ارزش‌ها و افق بخشیدن به آینده است. برای این تعیین مسیر و افق دید نیاز به یک نهاد با دانش و تحصیلات وجود دارد.
روحانی برای عینی‌تر شدن این مسئله به بررسی سینمای سایر کشورها پرداخت و گفت: با دو مثال تاریخی از سینمای دو کشور شرقی به بررسی عمیق‌تر این مسئله می‌پردازیم. اولین نمونه سینمای هنگ‌کنگ است. سینمای هنگ‌کنگ نمونه‌ی اعلای سنت استادشاگردی در سینما است و مثال بارزی از کسانی که با کار در صحنه و استودیوها شروع کرده‌اند و کار سینما را پیش می‌برند. به روایت مورخان، سینمای هنگ‌کنگ در دهه‌ی ۷۰ میلادی به بحران رسید. این بحران از نزول کیفیت کار بزرگان سینما به وجود آمد، پس از این بحران و با شکل‌گیری تحولات سیاسی در هنگ‌کنگ موج نویی در این سینما به وجود آمد. مطالعات نشان می‌دهد که جریان ثمربخش و قوی از نیروی تحصیل‌کرده به وجود آمده است.
وی افزود: نمونه دوم سینمای کره جنوبی است. سینمای کره‌ی جنوبی چند دوره‌ی سینمایی دارد. در دهه‌ی ۶۰ میلادی سینمای بومی و سنتی موفقی داشت که حضور نظامیان، کودتاها و حکومت‌های دست‌نشانده باعث سقوط آن شد. یکی از دشواری‌های آن دوره فقدان دانش آکادمیک و عدم دسترسی به کتاب‌ها و منابع معتبر و قابل ارجاع بوده است. شروع‌کنندگان موج جدید سینمای کره، دانش‌آموختگان رشته‌های علوم انسانی هستند و علوم انسانی را وارد سینما کرده‌اند. در سینمای کره در اصل ستاره سازی وجود دارد. معتقدند که این ستاره‌ها هستند که باعث رونق سینما می‌شوند نه ژانرها و به دنبال همین پیشرفت و تفکر، ما امروزه شاهد بازار جهانی سینمای این کشور هستیم.
روحانی در باب جمع‌بندی اذعان کرد: موج نو همیشه دو جریان مختلف دارد. جریان اول با ورود کسانی که در سایر کشورها به تحصیل پرداخته‌اند و موج دوم توسط کسانی که بعد از آن در مراکز آموزشی کشور تحصیل کرده‌اند. البته که سینمای ایران به فیلم‌سازان با دانش آکادمیک و فیلم‌سازانی با مطالعات میان‌رشته‌ای نیاز دارد.
در آخر دکتر نظری ضمن جمع‌بندی مباحث نشست از حضور تمام شرکت‌کنندگان تشکر کرد.
نظر خود را بنویسید