به گزارش روابط عمومی دانشگاه سوره، به نقل از روابط عمومی مرکز فرهنگی و هنری منطقه هشت، کامران شریفی مدیر گروه عکاسی دانشگاه سوره، در گفت‌وگو با روابط عمومی این مرکز و در پاسخ به سوال تأثیر سردرهای مذهبی در سبک زندگی شهروندان گفت: بحث سردرها همانند پیشانی آدمی است؛ یعنی در هر شرایطی دیده می‌شود و به نوعی تابلو و نشانی از علاقه‌مندی افراد محسوب می‌شود؛ در حقیقت سردرها می‌توانند اعتقادات مردم را نشان دهند و به نوعی تکلیف خود را با دیگران و دیگران را با خود مشخص می‌کنند.

در جامعه ما یک‌سری از کلمات و نمادها در جاهای مختلف خودشان را نشان می‌دهند و بعضی‌ها هم به صورت اختصاصی در جای به خصوصی وجود دارند. این علامت‌ها می‌توانند به صورت نوشتاری، شعر، آیه یا حتی یک کلمه مثلاً نام یکی از شخصیت‌های مقدس باشد یا می تواند یک علامت تصویری باشد.

اصولاً انسان‌ها چیزهایی را که دوست دارند و می‌خواهند که همیشه در کنارش باشند، به عنوان یک وسیله زینتی از آن استفاده می‌کنند، اگر بتوانیم این‌ها را در زندگی شهری و معماری‌های خود که از حالت سنتی خود خارج شده‌اند یادآوری کنیم و بگوییم که مردم حواسشان به این سردردها باشد.

وی در بخش دیگری از صحبت‌هایش درباره تأثیر برگزاری دومین جشنواره عکس پلاک 110 در جامعه گفت: هر چیزی که مردمی باشد و عمومیت پیدا کند، بین مردم محبوبیت خواهد داشت. مردم خودشان به واسطه نوع ارتباطی که با هم دارند این را تبلیغ می‌کنند و این بین آن‌ها جا می‌افتد مثلاً گفتن کلمه یا علی، در حقیقت بین خود مردم و توسط خود آن‌ها جا افتاده است و کسی گفتن این کلمه را به آن‌ها تحکم نکرده است ما گاهی اوقات نشانه‌ها، المان‌ها، عناوین یا کلماتی را می‌بینیم که توسط کسی به ما گفته می‌شود و این نشان برای ما جذاب است و احساس می‌کنیم با اعتقادات ما سازگار است و بنابراین در چیزی یا جایی که خواهیم ساخت، از آن استفاده خواهیم کرد.

وی در پاسخ به این سوال که برگزاری دومین جشنواره عکس پلاک ۱۱۰ تا چه اندازه می‌تواند مردم را تشویق به استفاده از این سردرهای مذهبی کند گفت: گرفتاری‌های اقتصادی خیلی وقت‌ها می‌تواند فرهنگ را به حاشیه ببرد. بسیاری از اوقات گرفتاری‌های اقتصادی باعث حذف فعالیت‌های فرهنگی فرد می‌شود. برگزاری این جشنواره‌ها از طرف هنرمندان و فرهنگیان در حقیقت یک نوع یادآوری است به اینکه مردم حواسشان به این چیزهایی که در زندگی وجود دارد هم باشد.

 البته مسئولین هم با دیدن این جشنواره‌ها می‌توانند راه‌کارهایی را پیدا کنند و این راه‌کارها باید به صورتی باشد که برای مردم قابل پذیرش باشد چون فرهنگ یک اتفاق بخشنامه‌‌ای نیست و باید به باور مردم تبدیل شود.

شریفی در بخش دیگری از صحبت‌هایش در پاسخ به این سوال که بیشترین آثار ارسالی به جشنواره از کدام شهر یا استان می‌تواند باشد گفت: این پرسش بسیار سختی است و لازمه‌اش این است که به جای جای کشورمان سفر کنیم و بدانیم در کدام استان یا شهر بیشتر از این سردردها استفاده می‌شود. با توجه به سفرهایی که به نقاط مختلف کشورمان داشتم متوجه شدم که در بیشتر شهرها از سردرهای مذهبی استفاده می‌شود یعنی در هر محله یا شهری از کشورمان که می‌‌رویم، احتمال اینکه از این سردرهای مذهبی در آن محلات استفاده شود وجود دارد و نمی‌توان گفت که مثلاً در اصفهان یا یزد یا ایلام این بیشتر هست؛ نمی‌توان این را قاطعانه اعلام کرد. البته یک‌سری از شهرهای ما مذهبی هستند مثل مشهد و قم طبیعتاً نمادهای مذهبی‌شان بیشتر است ولی نمی‌شود گفت که در شهرهای دیگر کمتر است ولی در جاهایی که بافت سنتی‌شان را بیشتر حفظ کردند، ما همچین المان‌هایی را بیشتر می‌بینیم.

داور دومین جشنواره عکس پلاک 110 در ادامه درباره استاندارهای مهم یک عکس برای شرکت در جشنواره افزود: بدترین اتفاق این است که کسی  روبروی سردری بایستد و از آن سردر عکس بگیرد و بفرستد؛ اصطلاحاً به آن می‌گوییم عکاسی دیتیل یا عکاسی جزئی‌نگر که فقط آن تابلو را می‌بیند و این خیلی نمی‌تواند خوب باشد. چیزی که اهمیت دارد این است که این سردر در کدام فضاست یعنی اگر آن سردر را با آن خانه نشان دهیم، شاید اگر از آن  ساختمان یا دیوار هم عکاسی کنیم، مشخص می‌شود مواد و مصالحی که برای معماری آن استفاده شده است چیست حتی مشخص می‌شود که آن در کدام شهر یا منطقه است؛ به همین دلیل فضا خیلی اهمیت دارد. ما به دنبال آن هستیم که نشان دهیم این تابلوها و این سردردها در زندگی ما هستند و طبیعتاً ما انتظار داریم که عکاسان محترم این سردردها را در زندگی ما نشان دهند و این‌ها می‌تواند در جذابیت آن موضوع تأثیرگذارتر باشد.

وی در خصوص بیشتر و بهتر دیده شدن این جشنواره از نگاه مردم گفت: تبلیغات متین و گسترده بسیار موثر است. تبلیغات هیجانی بیشتر دافعه به وجود می‌آورد و این اتفاق خوبی نیست. بدترین اتفاق در برگزاری جشنواره‌ها این است که جشنواره‌ای که به فرض امسال آبان ماه برگزار شده، تا مهرماه سال آینده رها می‌شود و این اتفاق خوشایند نیست. جشنواره خوب یعنی این‌که بعد از برگزاری جشنواره، شما ۱۱ ماه بعدی را هم در مورد آن فرهنگ‌سازی کنید و فرهنگ‌سازی یعنی برگزاری ورک‌شاپ‌های مختلف، برنامه‌های مختلف و متنوع در باره آن .

نکته بعدی این‌که در کنار عکاسی می‌توان در سایر رشته‌ها هم این موضوع را بررسی کرد مثلاً تولید فیلم یک دقیقه‌ای یا بر اساس زندگی شهری امروزی. می‌شود با همچون موضوعی، جشنواره‌ای برگزار کرد که ما طراحی حروف داشته باشیم و حتی می‌شود یک فونت امروزی برای سردرها طراحی کرد .

وی در پایان درباره شیوه استفاده مناسب و نگهداری از آثار ارسالی به جشنواره گفت: یکی از راه‌ها، فرهنگ مکتوب است. اصولاً جشنواره‌ای که کتابی از آن تولید شده باشد، جشنواره ماندگاری خواهد بود که به عنوان سند می‌تواند مطالعه شود و از طرف برگزارکنندگان هم به عنوان یک تأییدیه است.  همچنین بحث الگوسازی هم مطرح می‌شود. راه دیگر برگزاری سخنرانی و ورک‌شاپ در سراسر کشور و شهرهای مختلف است که این باعث می‌شود کسانی هم که از برگزاری برنامه اطلاعی نداشتند، در جریان کارها قرار بگیرند و شاید سال‌های دیگر بتوانند در این جشنواره ها شرکت کنند.

توصیه آخر این‌که عکاسی به عنوان  یک زبان فرهنگی است که ممکن است از طرف همه علاقه‌مندان چه پزشک یا روانشناس، گرایشی به عکاسی وجود داشته باشد و دوست داشته باشند از این زبان فرهنگی استفاده کنند؛ ما اگر عکاسی را بین مردم رواج و رونق دهیم، همه خاطرات خود و مشاهدات خودشان را ثبت می‌کنند که این اتفاق خیلی خوبی است.

دومین جشنواره عکس پلاک ۱۱۰ به همت فرهنگسرای گلستان و با موضوع سردرهایی با مضامین امیرالمؤمنین(ع) برگزار می شود.

علاقه‌مندان می‌توانند جهت اطلاع از مقررات جشنواره و ارسال آثار و همچنین جوایز و هیأت داوران به نشانی اینترنتی

زیر مراجعه کنند و جهت کسب اطلاعات بیشتر با شماره تلفن 77848888 تماس بگیرند.

           http://pelak110.farhangsara.ir