به گزارش روابط عمومی دانشگاه سوره_ دومین پنل سمپوزیوم «آموزش مجازی تئاتر؛ ظرفیت‌ها و چالش‌ها» به کوشش دانشکده هنر دانشگاه سوره و با همکاری انجمن علمی هنرهای نمایشی ایران، با ارائه و سخنرانی دکتر محمدحسین ناصربخت عضو هیأت علمی دانشگاه هنر و دکتر بهزاد آقاجمالی مدرس و پژوهشگر حوزه تئاتر و حضور فرزاد معافی‌غفاری عضو هیأت علمی دانشگاه سوره در جایگاه مدیر جلسه؛ روز سه‌شنبه مورخ 7 دی‌ماه 1400 ساعت 18:00 الی 20:00 در سامانه آموزش مجازی دانشگاه سوره برگزار شد.

در ابتدای جلسه، فرزاد معافی‌غفاری ضمن عرض خیر مقدم به استادان و دانشجویان حاضر در جلسه، به ارائه مقدمه‌ای در باب موضوع پرداخت. سپس، محمدحسین ناصربخت در آغاز سخنان خود گفت: آموزش مجازی را می‌توان در عرصه آموزش تئاتر نیز به کار بست. قرار نیست در مورد امری در آینده صحبت کنیم و قصد داریم درباره موضوعی صحبت کنیم که بدون برنامه‌ریزی قبلی و عدم وجود پیشینه، توشه‌ای برای آیندگان فراهم کنیم.

محمدحسین ناصربخت یادآور شد: نیمسال اول تحصیلی با آزمون و خطا گذشت. نیمسال دوم، تجربه ما در این زمینه افزایش یافت و در کلاس‌های عملی سعی شد آموزش مجازی صورت بگیرد. چالش بعدی طراحی آزمون‌ها در بستر مجازی بود. از طرفی آزمون‌های دروس عملی آسان‌تر و امکان پذیرتر بود. در صورتی که در آزمون‌های نظری با مشکل مواجه بودیم. وی افزود: آموزش مجازی دستاوردهایی نیز داشت. همچنین در تهیه مواد تصویری و صوتی به ما کمک کرد و مواد لازم برای دو ساعت ارائه مطالب طراحی و مقدار بیشتری از زمان به آموزش اختصاص یافت.

ناصربخت در ادامه عنوان کرد: هنر تئاتر هنر اجرایی است و معنای خود را در اجرا پیدا می‌کند. از آسیب‌های آموزش مجازی این است که امکان ارتباط چشمی و دریافت بازخوردهای آنی وجود ندارد و کیفیت شبکه اینترنت در کشورمان دچار کمبود است. همچنین عدم امکان ارزیابی دقیق دانشجویان وجود نداشت و بسیاری از فعالیت‌های فوق برنامه که سبب تکامل کلاس‌های آموزشی می‌شد کنسل شد. در همه زمینه‌ها مجبور بودیم انرژی بیشتری بگذاریم.

محمدحسین ناصربخت با ذکر این نکته که تئاتر با دموکراسی گره خورده است گفت: آموزش به شیوه مجازی به نوعی عدالت آموزشی را زیر سؤال می‌برد. چون شبکه اینترنتی پوشش حداکثری در تمام نقاط کشور ندارد و در حقیقت دسترسی آسان برای همه وجود ندارد. باید توجه داشت که از شبکه مجازی برای آموزش فقط می‌توان کمک گرفت و به عنوان ابزار حاشیه‌ای از آن استفاده کرد. همچنین، در حوزه تئاتر به طور قطع تناقض در این زمینه وجود دارد.

در ادامه جلسه، بهزاد آقاجمالی در این خصوص خاطر نشان کرد: مسئله مجازی شدن کلاس‌ها دارای نقاط قوت و ضعف است. در هر مکانی می‌توان کلاس را تشکیل داد و رفت و آمد صورت نمی‌گیرد. وی ضمن اشاره به مقوله شاهد عینی گفت: شاهد عینی ریشه در گفتمان دارد. برای این‌که چیزی اثبات شود باید میانجی عینی وجود داشته باشد. شاهد عینی بر موضوع حضور دلالت دارد.

بهزاد آقاجمالی اذعان کرد: به مدد انقلاب صنعتی و انقلاب تکنولوژی عدم تجمع و تفرق را تجربه کردیم. آگاهی و حقیقت باید دارای میانجی‌های عینی باشد. در این شرایط مجموعه‌ای از دگردیسی‌ها رخ می‌دهد. دانشگاه می‌خواست آموزش دهد اما فرصت حضور را از دست داد و این‌چنین بود که پارادوکس را به وجود آورد.

آقاجمالی تصریح کرد: در تمام نظریه‌های ارتباطات یک هدف ویژه وجود دارد و آن این است که پیام کمترین آسیب را ببیند و در کوتاه‌ترین زمان منتقل شود. وی اضافه کرد: در عرصه تئاتر وجود نویزها و تولید فرم‌ها باعث می‌شود معنا دیرتر منتقل شود و همین جریان اثر هنری را تولید و اجرا می‌کند.

وی گفت: رأس هرم به واسطه امر مکتوب حذف می‌شود و غیاب در این عرصه اهمیت پیدا می‌کند. مسئله حضور به چالش کشیده شده و حضور معلم از حضورخارج شده است. چیزی که در آموزش مجازی به وجود می‌آید این است که رأس هرم از حضور تهی می‌شود.

بهزاد آقاجمالی خاطر نشان کرد: نکته این است که در کلاس‌های مجازی مدرس حاضر نیست، اما گفتار وجود دارد؛ بنابراین ما می‌توانیم مجموعه‌ای از میانجی‌ها را در نظر بگیریم که حضور و گفتار را زنده نگه داشته و متافیزیک حضور همچنان حاکم باشد.

آقاجمالی در پایان سخنان خود مطرح کرد: شاید به این واسطه عناوین دروس نیز تغییر کند. چراکه فضا تغییر کرده و این موضوع تابع آن است.

در انتهای جلسه نیز، سخنرانان این نشست به تجربیات خود در زمینه آموزش مجازی اشاره کردند و به تمامی سؤالات علاقه‌مندان در این حوزه پاسخ داده شد.